नाखिंडची खिडकी... (NAKHIND)

            कर्जत कसार्याच्या जवळ राहण्याचा काय फायदा असतो ते निसर्गप्रेमींना विचारा तेच सांगू शकतील. कधीही मनात विचार आला तरी उठून निघू शकतो. कारण बदलापूर सोडलं की आपण थेट निसर्गाच्या सानिध्यातच असतो असंच ह्या रविवारी श्रीधर गोपाळे उर्फ गोपु च्या घरी गेलो दिवसभर काय करायचं ह्यावर थोडावेळ चर्चा झाल्यानंतर गाडी काढा आणि "उठा नि पळत सुटा" म्हणून जवळ च्या जवळ कुठे जायचे ह्या विचाराने मी नखिंड ला जाऊ असा बेत केला. ११.३० च्या सुमारास निघालो १२.३० ला वांगणीत नास्ता केला. थोडफार खायला घेतलं आणि पुढे निघालो. कर्जत रोडवरून वांगणी समोरुन उजव्या हाताला वळलो की आपण थेट बेडीसगावात जाऊन पोहोचतो. बेडीसगाव हे नाखिंडचं पायथ्याचे गाव. खरंतर तिथपर्यंत गाडी जाते म्हणून ते पायथ्याचे गाव नाहीतर खरं म्हणायचं झालं तर वाघिणीची वाडी हेच पायथ्याचे गाव आहे कारण नखिंड वर चढायची सुरवात वाघिणीची वाडीपासूनच होते.

नेढ्यातून दिसणारा चंदेरी

       आम्ही सुमारे १२.३० च्या सुमारास बेडीसगावात होतो. गावातल्या एका घरासमोर गाडी लावली आणि थोडीफार विचारपूस करून गडाच्या वाटेला लागलो. १० मिनिटं चालल्यानंतरच एक ओढा लागला. तो पार करून आम्ही चढाईला सुरवात केली खरं तर आम्ही २ वर्षांपूर्वी जेव्हा आलेलो तेव्हा इतका चांगला रस्ता नव्हता. तेव्हा फक्त पाऊलवाट होती आज तो बऱ्यापैकी रस्ता झाला आहे सुमारे ४५ मिनिटं चालल्यानंतर आम्ही वाघिणीच्या वाडीत पोचलो

          पाऊस नसल्यामुळे आम्ही घामाने डबडबलो होतो. गावात पोहोचताच क्षणी पावसाला सुरवात झाली. तिथे काही मुलं क्रिकेट खेळत होती पुढे जायची वाट ही पूर्ण जंगलाची वाट होती. रस्ता चुकू होऊ नये म्हणून आम्ही त्या खेळणाऱ्या मुलांमध्येच विचारलं कोणी येणार का वरपर्यंत?? खाऊ ला पैसे देतो. तेव्हा त्यातला एक मुलगा तयार झाला पाऊस सुरूच होता पण त्याच्याकडे पावसासाठी काही नव्हतं मग त्याला म्हंटलं तू हा रेनकोट घे माझ्याकडे आहे दुसरा. तसा तोही खुश झाला.
    त्याच्याशी गप्पा मारत मारत आम्ही वर चढायला सुरुवात केली जाताना त्याला वाटेत त्याचा एक मित्र भेटला. त्याला हा म्हणाला चल हा एकटाच आहे. आधी घेऊन गेलेल्या लोकांना गावात सोडून हासुद्धा आमच्याबरोबर यायला तयार झाला.दोघांची नाव विचारली एकाच नाव प्रदीप आणि दुसऱ्याच नाव देविदास. त्याच्याकडून गावची सगळी माहिती विचारून घेतली. २४ घराचं असलेलं हे छोटेखानी गाव. शाळा म्हंटलं तर १ली ते ५ वी त्यापुढच शिक्षण वांगणीत म्हणजे किमान ७-८ किलोमीटर दूर. आणि आश्चर्याची गोष्ट म्हणजे आजही त्या गावात वीज नाहीये तरीही ह्या मुलांच्या चेहऱ्यावरचा आनंद बघण्यासारखा होता

      वाघिणीची वाडी

          गप्पा मारता मारता आम्ही घनदाट जंगलात प्रवेश करत होतो. वाटेत छोटे मोठे धबधबे ओलांडत आम्ही जवळपास अर्ध्यावर येवून पोचलो. त्याचा वेग आणि माझा वेग ह्याची अजिबात तुलना होऊ शकत नाही कारण ते दोघे जण मला त्यांच्या वेगाने ४० मिनिटांमध्ये नेढ्यापाशी घेऊन गेले . मला आठवतंय मी १.५३ वाजता गावातल्या शाळेत होतो आणि २.४० ला नखिंड वर होतो झालेला ट्रेक हा नॉनस्टॉप च होता कारण त्या दोन हिरोंनी मला कुठेच बसायची संधी दिली. 

        वाटेत लागणारा धबधबा

     घनदाट जंगल

   वाटेत त्या दोघांच्या गप्पा ऐकण्यात वेळ कधी गेला काहीच कळलं नाही मी आपला घरची चौकशी शाळेची विचारपूस करून आणि आजूबाजूचा निसर्ग अनुभवत वर चढत होतो. आणि ती दोघे एकमेकांशी वेगळ्याच भाषेत बोलत होती. तेव्हा मी त्यांना विचारलं तुम्ही कोणत्या भाषेत बोलताय तेव्हा त्यातला एक जण बोलला ठाकरी!!! पण त्या दोघांनी त्यांच्या उत्साहानी माझं मन जिंकलेलं होत. 

दोन वाटाडे

         माझ्याकडे माझा एक मोबाइल होता आणि दुसरा गोपुचा कॅमेरा. बऱ्यापैकी फोटो काढल्यावर त्यांना म्हंटलं घ्या आता तुम्ही पण फोटो काढा असं म्हणून दोन्ही कॅमेरे त्यांच्याकडे दिले आणि मी नेढ्यामध्ये समोरच नयनरम्य दृश्य बघत बसलो हे दोघे जण मस्त एकमेकांचे फोटो काढत होते थोड्यावेळात बॅगेतला नाश्ता काढला. ते दोघे पण बिचारे भुकेलेले होते त्या दोघांनी पण मस्त खायला सुरवात केली. मी नेढ्यातून धुक्याआड लपपलेला चंदेरी दिसायची वाट पाहत होतो. खाऊन झाल्यावर पाणी प्यायची वेळ आल्यावर लक्षात आलं चढता चढता पाणी जवळपास संपल्यातच जमा आहे. नाखिंडवर पाण्याचं टाकं नसल्यामुळे मोठा प्रश्न होता पण आमच्या सोबत असलेल्या दोघांनी नामी शक्कल लढवून पाझरत्या पाण्याची धार शोधून काढली व बाटली पूर्ण भरून घेतली.

       पाझरत्या पाण्याने बाटली भरणारा देविदास

         तोपर्यंत धुक्याआड लपलेला चंदेरी पण नेढ्यामधून दिसण्यास सुरवात झाली होती. नेढ्यातून चांदेरीचे मनसोक्त फोटो काढले आणि ढग बाजूला झाल्यामुळे नखिंडवरून वाघिणीच्या वाडीच सुद्धा अप्रतिम दृश्य नजरेस पडलं ते कॅमेरात टिपलं व परतीच्या प्रवासास सुरवात केली.   

 नाखिंडवरून दिसणारी वाघिणीची वाडी

        एव्हाना त्यांची आणि माझी मस्त मैत्री झाली होती. देविदास हा भन्नाट गाणी म्हणत म्हणत खाली उतरत होता अचानक त्याने एक गाणं गायला सुरवात केली आणि त्यात चक्क मोदींचा उल्लेख आला म्हणून मी त्याला ते गाणं परत म्हणायला सांगितलं आणि त्याचे बोल लिहून घेतले म्हंटलं नंतर download करू अशीच मस्ती करत आम्ही ४.२० च्या सुमारास पुन्हा वाघिणीची वाडीत उतरलो. गावातली मुलं तेव्हा कोंबड्या पकडत होती. ती गावातली मजा बघून कधीतरी खरच अशा गावात रहायला यायची इच्छा झाली. 

    गावातली धमाल

     प्रदीप आणि देविदास ला  त्यांचा मोबदला दिला तेव्हा सकाळची क्रिकेट खेळणारी सगळी मुलं तिकडे हजार होती त्त्यांत्यांना सगळ्यांना निरोप देऊन आम्ही आमच्या घरच्या वाटेला लागलो.

हाच तो निरागस आनंद

      पुन्हा आम्ही दोघे गप्पा मारत मारत खाली उतरायला लागलो ५.३० च्या सुमारास बेडीसगावात पोचून ६.३० ला आम्ही घरी होतो असा हा अर्ध्या दिवसाचा का ना होईना पण फ्रेश करणारा ट्रेक होता

अंधेरी राह मे जलनेवाले दो दीप एक है देविदास दुसरा है प्रदीप.....